W tym artykule pokażę, jak robić zdjęcia śladów gwiazd podczas fotografowania nocnego nieba. Wyjaśnię, jaki typ aparatu, obiektywu i innego sprzętu jest krytyczny, a także wyjaśnię, jak ważna jest kompozycja podczas ciemnych nocy; bardzo ważne jest, aby wiedzieć, jak gwiazdy poruszają się po niebie, aby móc wizualizować ostateczną kompozycję. Opowiem też szczegółowo o dwóch głównych wyzwaniach: jak skupiać się w ciemności i jak ustawić odpowiednią ekspozycję. Poza tym sam proces robienia zdjęć to dopiero pierwsza połowa procesu twórczego - równie ważna dla efektu końcowego jest post-processing. Mimo że przetwarzanie końcowe oprogramowania nie będzie głównym tematem tego artykułu, pokrótce rzucę światło na podstawowe zasady. Zacznijmy więc od tego, abyś wiedział, jak robić niesamowite zdjęcia toru gwiazd, gdy następnym razem będziesz robić zdjęcia w nocy.
Jak trudno jest fotografować ślady gwiazd?
Wraz z postępem technologicznym dzisiejszych aparatów, nowoczesne lustrzanki cyfrowe i aparaty bezlusterkowe sprawiają, że uchwycenie piękna nocnego nieba jest znacznie łatwiejsze niż wcześniej. To, co wcześniej można było osiągnąć tylko metodami naukowymi i bardzo specjalistycznym sprzętem, jest teraz w zasięgu zwykłych fotografów z odpowiednim sprzętem. Musimy mieć jasność co do różnych poziomów złożoności, abyś wiedział, które zdjęcia możesz zrobić, a które są poza Twoim zasięgiem.
Niektóre zjawiska, takie jak obiekty głębokiego nieba, są bardzo wymagające pod względem wiedzy, umiejętności i sprzętu. Inne, takie jak kompozycje z Drogą Mleczną, są również trudne, ale już łatwe do opanowania dla wielu fotografów hobbystów, którzy (w idealnym przypadku) posiadają aparat pełnoklatkowy i szybki obiektyw szerokokątny, a nawet ci, którzy posiadają aparaty z czujnikiem przycięcia.
Jednak niezależnie od posiadanego sprzętu bardzo ważne jest, aby fotografować jak najciemniejsze niebo bez zbytniego zanieczyszczenia światłem spowodowanego przez człowieka i minimalnego światła księżyca. Wysoka czułość ISO, prędkość obiektywu (maksymalna ilość światła, jaką przepuszcza - czyli przysłona) to kluczowe wskaźniki sukcesu, zwłaszcza jeśli chcesz uchwycić bardzo ostre gwiazdy. Głównym wyzwaniem, z którym należy się zmierzyć, jest ruch ziemi, który z perspektywy fotografa skutkuje rotacją nocnego nieba. Możesz uniknąć uchwycenia ruchu w swoich gwiazdach, używając stosunkowo krótkich czasów naświetlania lub specjalnego sprzętu śledzącego, który porusza się zgodnie z ruchem gwiazd.
Ale jeśli chcesz fotografować ślady gwiazd, ruch gwiazd nie jest problemem - to Twój cel! Powyższe obawy nadal mają znaczenie, chociaż masz większą elastyczność niż w przypadku próby uchwycenia ostrych gwiazd. Nie potrzebujesz uchwytu śledzącego i chociaż jakość ISO jest nadal ważna, możesz sobie poradzić z bardziej normalnym czujnikiem aparatu z dobrymi wynikami. To samo dotyczy obiektywu; szybszy i szerszy jest lepszy, ale nawet obiektyw kitowy się nada. Ruch gwiazd nie jest przekleństwem, ale błogosławieństwem. W przypadku bardzo długiej ekspozycji (lub, jak opisano poniżej, kilku krótszych ekspozycji w sekwencji), użyjesz ich ruchu do stworzenia żądanych śladów.
Najtrudniejszą częścią fotografowania śladów gwiazd jest wiedzieć, gdzie skierować aparat i jakich ustawień użyć, aby uchwycić pożądany ruch. W tym właśnie pomoże ten artykuł.
Niezbędny sprzęt
- Każda lustrzanka cyfrowa, każda bezlusterkowa obudowa, a nawet zaawansowany aparat typu „wyceluj i strzelaj”. Im większy rozmiar matrycy, tym lepiej, ale nawet zaawansowany aparat typu „wyceluj i strzelaj” będzie w stanie uchwycić ślady gwiazd, pod warunkiem, że ma tryb ręczny. Najmniejszy zalecany rozmiar sensora to moim zdaniem sensor 1 calowy (taki jak system Nikon 1, seria Sony RX 100). Telefon komórkowy nie daje dobrych rezultatów (moim zdaniem, jeśli masz inne doświadczenie, udowodnij mi, że się mylę), tani aparat fotograficzny.
- Statyw: im mocniejszy, tym lepiej, ale znowu, z wyjątkiem fotografowania w bardzo wietrznych warunkach, nadal można robić dobre zdjęcia gwiazd na tańszym statywie.
- Obiektyw szerokokątny: Zasadą jest, że szersze i szybsze soczewki są lepsze (ponieważ uchwycisz więcej gwiazd). Jednak szybkie soczewki bywają drogie, więc z przyjemnością usłyszysz, że sprawdzą się nawet tańsze soczewki. Innymi słowy, wystarczy ogniskowa 18 mm dla lusterek APS-C o przysłonie f / 3,5 lub nawet f / 4,5 - co oznacza, że zwykły kitowy obiektyw 18-55 mm będzie Ci dobrze służył.
- Zdalne wyzwalanie: do bardzo długich czasów naświetlania potrzebny będzie zewnętrzny pilot z trybem Bulb, który można całkowicie zablokować, lub aparat z trybem ekspozycji „czasowej”, który pozwala na użycie dowolnego czasu otwarcia migawki bez problemu (i bez przytrzymywania naciskać spust migawki przez cały czas). W przypadku serii krótszych ekspozycji można użyć zdalnego wyzwalacza z interwałometrem lub aparatu z funkcją poklatkową.
- Wystarczająca pojemność karty pamięci i w pełni naładowane akumulatory w aparacie. Weź ze sobą zapasową baterię.
- Czołówka: zalecana dla łatwiejszej manipulacji w ciemności, najlepiej z czerwoną diodą, która nie świeci zbyt mocno i nie szkodzi nocnemu widzeniu.
- Komputer lub laptop: mały tablet nie jest wystarczająco wydajny. Będziesz także potrzebował dobrego oprogramowania do edycji obrazów; W tej sytuacji polecam połączenie Adobe Lightroom i Photoshopa.
Najlepsze warunki do robienia zdjęć Star Trail
Potrzebujesz czystego nocnego nieba bez chmur (to jest klucz) i bez ogromnego zanieczyszczenia światłem, aby robić najwyższej jakości zdjęcia śladów gwiazd.
W przeciwieństwie do robienia zdjęć Drogi Mlecznej bez ruchu gwiazd, podczas fotografowania śladów gwiazd nie trzeba zwracać dodatkowej uwagi na fazę księżyca. Nawet przy pełni księżyca na niebie widać gwiazdy - tylko stosunkowo niewiele (większość z nich przyćmiewa księżyc). Im bliżej księżyca w pełni, tym mniej będzie gwiazd. Kiedy jest księżyc w nowiu, zobaczysz większą liczbę maleńkich gwiazd i możesz je sfotografować, o ile masz odpowiedni sprzęt. Mimo to, jeśli księżyc jest na niebie podczas robienia zdjęć śladów gwiazd, nie pozwól, aby pojawiał się w kadrze. W przeciwnym razie w ramce pojawi się duża, przerośnięta kropla, która najprawdopodobniej zrujnuje twoją kompozycję.
Kompozycja
Okrągłe linie i kształty: silna wizualna kotwica
Czasami aparat pozwala sfotografować zjawiska, które są niewidoczne dla naszych oczu. Takim przykładem jest fotografia szlaku gwiazd. To intrygująca część: możesz cieszyć się widokiem na zdjęciu czegoś, czego nie możesz zobaczyć oczami.
Z czysto fotograficznego punktu widzenia smugi gwiazd mają często kolisty kształt, co na większości fotografii jest bardzo silnym elementem kompozycji. Tak więc bardzo możliwe jest uzyskanie atrakcyjnych kompozycji, ponieważ ślady gwiazd stanowią naturalny motyw przewodni kompozycji zdjęcia. Mimo to, jeśli chcesz uchwycić jak najlepsze zdjęcie, zalecamy, abyś poświęcił tyle samo uwagi na to, jak pierwszy plan uzupełnia Twoje niebo.
Gdzie skierować aparat
Wyraźny (przeważnie okrągły) kształt śladów gwiazd wynika z obrotu Ziemi wokół własnej osi. Oś obrotu Ziemi biegnie przez kulę ziemską z południa na biegun północny. Powyżej bieguna północnego, na pewnej wysokości w zodiaku, oś ta styka się z pewnym wyimaginowanym punktem na niebie (biegun niebieski). Tak się składa, że znajduje się w pobliżu gwiazdy Polaris na półkuli północnej. Zatem z naszej perspektywy jest to gwiazda, wokół której wszystkie inne wydają się obracać.
Bardzo przydatne jest ustalenie, gdzie na nocnym niebie znajduje się Gwiazda Polarna (uwaga, Gwiazda Polarna nie jest najjaśniejszą gwiazdą na nocnym niebie, jak się powszechnie uważa). Jest stosunkowo łatwy sposób, aby to znaleźć: zlokalizuj dobrze znaną konstelację Wielkiego Wozu (znaną również jako Wielka Niedźwiedzica lub „Pług” w Wielkiej Brytanii). Narysuj linię z gwiazd wskaźnikowych (zwanych Dubhe i Merak), które wyznaczają zewnętrzną część miski Wielkiego Wozu. Ta linia prowadzi bezpośrednio do Polaris (około pięć razy większa od odległości Merak / Dubhe). Polaris oznacza koniec Rączki Małego Wozu. Na biegunie południowym istnieje podobny sposób znalezienia południowego bieguna niebieskiego, znając konstelację Krzyża Południowego, chociaż ten wymaga nieco więcej wysiłku; możesz przeczytać tutorial tutaj.
Jednak znajomość konstelacji gwiazd nie jest niezbędna. Powinieneś wiedzieć, że można stworzyć ładne ślady gwiazd z widokiem dowolnej części nieba. Tylko jeśli chcesz uzyskać serię okręgów, powinieneś skupić się na północnych lub południowych biegunach niebieskich. Lub, podobnie, podczas dni równonocy na równiku, możliwe jest jednoczesne uzyskanie półokręgów zarówno na horyzoncie północnym, jak i południowym.
W kierunku wschodnim i zachodnim półkola wyginają się po przeciwnych stronach. To także stanowi bardzo ciekawy element kompozycji. Zobacz zdjęcie nocnego Stellisee poniżej Matterhorn (widok na południowy zachód) jako przykład tego, jak wygląda zachodnia część nocnego nieba:
Przepływ pracy krok po kroku
- Sprawdź lokalizację: Przyjdź wcześnie, najlepiej przed zachodem słońca. Jeśli przybywasz późno w ciemności, nie zapominaj o swoim bezpieczeństwie, szczególnie w miejscach, w których może wystąpić niebezpieczna fauna lub gdzie stoisz na stromych skałach lub klifach.
- Ocena chmur: Jeśli chmur jest więcej, niż można się było spodziewać, sprawdź dostępne radary pogodowe i zastanów się, czy sytuacja prawdopodobnie poprawi się, czy pogorszy. Chmury mogą znacznie zaszkodzić obrazowi śladu gwiazd - chociaż jeśli wykonałeś kilka krótszych ekspozycji, aby połączyć je w jedną ostateczną kompozycję, pamiętaj, że chmury mogą nadal dobrze wyglądać w poklatkowej wersji twoich zdjęć.
- Orientacja na nocnym niebie: gdzie północ i południe? Jeśli jesteś na półkuli północnej, czy możesz dostrzec Gwiazdę Polarną? Czy widzisz Drogę Mleczną? Czy potrafisz korzystać z kompasu w swoim telefonie komórkowym, czy potrafisz dokładnie czytać mapy? Czy wiesz, gdzie wschodzi lub zachodzi księżyc? Odpowiedź na te pytania może pomóc Ci znaleźć właściwą orientację dla zdjęcia nawet w całkowitej ciemności. Zalecam dokładne przygotowanie się w domu przy użyciu programów komputerowych, takich jak Google Earth, Stellarium, Photographer’s Ephemeris lub różnych innych aplikacji mobilnych, takich jak PhotoPills.
- Kadrowanie zdjęcia: Jak wygląda Twoja kompozycja? Czy chcesz, aby na zdjęciu był okrąg, a jeśli tak, to czy jest on symetryczny, czy z boku? Jak dużą część pierwszego planu obejmujesz? Na podstawie tych pytań wybierz odpowiedni obiektyw, ustaw odpowiednią ogniskową i ustaw ostrość (więcej szczegółów poniżej).
- Prawidłowe ustawienie ostrości i ekspozycji: szczegółowe informacje poniżej.
- Bateria i pamięć: dwukrotnie sprawdź, czy bateria jest pełna i czy karta ma wystarczającą pojemność.
- Rozpoczynanie ekspozycji: pamiętaj o czasie uruchomienia i oblicz idealny czas zakończenia. Znajdź dobre (ciepłe) miejsce, w którym będziesz mógł zaczekać na zakończenie długiej ekspozycji.
- Ostatnie kroki: Po powrocie do domu rozpocznij proces postprodukcji.
Zalecane ustawienia aparatu
- Tryb ręczny: Ma to kluczowe znaczenie - zawsze używaj pełnego trybu ręcznego. Tryby półautomatyczne (priorytet przysłony lub migawki) nie będą działać niezawodnie (niezależnie od ustawień pomiaru ekspozycji). Musisz samodzielnie ustawić przysłonę, migawkę i ISO. Szczegółowe informacje na temat ekspozycji znajdują się w poniższym rozdziale.
- Auto-ISO wyłączone. Ważne jest, aby wyłączyć funkcję Auto ISO, jeśli twój aparat ją ma, lub decyzja o zrobieniu ręcznego zdjęcia jest na nic.
- Odejmowanie ciemnych klatek (redukcja szumów przy długiej ekspozycji) WYŁĄCZONE. Jest to niezbędne, jeśli robisz serię zdjęć, aby połączyć je w jedno zdjęcie śladów gwiazd. Jeśli ta funkcja jest włączona, aparat będzie wykonywał jeszcze jedną ekspozycję po każdym długim naświetleniu (o tym samym czasie trwania) z zamkniętą migawką, dzięki czemu powstaje ciemna ramka (czarna ramka), na której widoczny jest tylko wzór szumu . Chociaż aparat może odjąć część szumu z początkowej długiej ekspozycji, złym pomysłem jest pozostawienie tej opcji WŁ. Dla zdjęć śladu gwiazd. Dodatkowy czas potrzebny na ciemną ramkę spowodowałby przerwy w szlakach. O ile Twoim celem nie jest przerywana linia, ta funkcja nie jest pożądana!
- Stabilizacja obiektywu WYŁĄCZONA. Po ustawieniu aparatu na statywie nie zapomnij wyłączyć stabilizacji.
- Jakość obrazu: RAW. Jeśli masz wystarczająco dużo miejsca na karcie pamięci, zawsze rób zdjęcia w formacie RAW. Jeśli twój aparat ma tylko opcję JPEG.webp, wybierz najwyższą jakość i rozdzielczość. Jeśli możesz fotografować tylko w formacie JPEG.webp, upewnij się, że temperatura balansu bieli mieści się w zakresie 4000-5500K; jednak w formacie RAW można później bez problemu skorygować balans bieli.
- Ostrość: użycie AF-S, jeśli jest wystarczająco jasnych obiektów, na których można ustawić ostrość, lub trybu ręcznego w połączeniu z podglądem na żywo w ciemnych warunkach (patrz „wyzwanie 1” poniżej).
- Ekspozycja: Zależy od fazy księżyca - patrz „wyzwanie 2” poniżej.
Wyzwanie 1: Uzyskanie ostrego skupienia
Ogniskowanie w prawie całkowitej ciemności jest największym wyzwaniem, ponieważ proces ustawiania ostrości zawsze zależy od ilości światła. Im mniej masz światła, tym mniej niezawodne jest automatyczne ustawianie ostrości. Polecam dobrze znać swój aparat i obiektywy, zwłaszcza jak ręcznie ustawiać ostrość przed wyruszeniem w ciemność. Obejmuje to wiedzę, gdzie można znaleźć przyciski ustawiania ostrości i stabilizacji. Pamiętaj, że możesz „wstępnie ustawić” skupienie na nieskończoność w ciągu dnia, a następnie utrzymywać je niezmienione do nocy. Ale to zakłada, że znasz wcześniej swoją ogniskową i kompozycję. Ponieważ najprawdopodobniej tak nie jest, pozwólcie, że opowiem wam o dwóch sposobach skupienia się w nocy. Mamy również pełny artykuł na temat skupiania się na fotografii gwiazd, jeśli chcesz uzyskać więcej wskazówek.
Rozróżnijmy dwie podstawowe sytuacje w ciemności:
- W pobliżu znajduje się widoczne źródło światła, które jest stosunkowo daleko (około 10 m lub więcej)
- W okolicy nie ma źródła światła, jedyne światło pochodzi z gwiazd na niebie
W pierwszym przypadkuŹródłem światła może być prawie wszystko: latarnia uliczna, oświetlone okno lub księżyc. Może to być twój przyjaciel oddalający się nieco dalej z włączoną latarką czołową. Pomoże wszystko, co jest jasne (w stosunku do ciemności dookoła) i nie porusza się zbyt szybko (przejeżdżające samochody nie są przydatne). Im jaśniejsze źródło i im dalej, tym lepiej. Jeśli jest dostatecznie jasne, autofokus może być w stanie ustawić ostrość na obiekcie. Jeśli tak, zawsze używaj centralnego punktu ostrości; jest to najbardziej precyzyjne. W przeciwnym razie może być konieczne ręczne ustawienie ostrości, powiększając obraz w trybie podglądu na żywo i ostrożnie zmieniając pierścień ręcznego ustawiania ostrości na obiektywie, aż obiekt stanie się tak ostry, jak to tylko możliwe. Ważne jest, aby źródło światła było wystarczająco daleko, abyś był jak najbliżej ogniskowej „nieskończoności”. W przypadku obiektywów szerokokątnych każde źródło znajdujące się dalej niż 8-15 metrów będzie dobrze działać.
Gdy tylko uzyskasz ostrość, wyłącz autofokus, przełączając pokrętło na obiektywie w tryb ręczny. Upewnij się, że aparat nie może rozpocząć autofokusu, w przeciwnym razie zepsuje precyzję ostrości!
W drugim przypadku jesteś w trudnej sytuacji. Jedynym źródłem światła są gwiazdy, więc będziesz musiał użyć jednego z nich, aby uzyskać ostrość. Tutaj jedynym wyborem jest przejście do trybu ręcznego ustawiania ostrości. Większość dzisiejszych obiektywów może ogniskować się poza nieskończoność, więc niestety nie można po prostu ustawić obiektywu na najdalszą odległość ostrzenia. Jednocześnie, nawet jeśli Twój obiektyw ma symbol nieskończoności na skali odległości, prawdopodobnie jest on zbyt duży, więc nie możesz mieć pewności, że pierścień jest ustawiony we właściwej pozycji. Ale nadal zalecam ustawienie pierścienia ostrości na środku znaku nieskończoności jako pozycji wyjściowej do ręcznego dostrajania.
Użyj podglądu na żywo, wybierz najwyższe możliwe ISO (bez obaw o szumy, używasz go tylko do ustawiania ostrości) i najbardziej otwartą przysłonę (najniższą możliwą liczbę f). Nie zapominaj, że ogniskowa obiektywu powinna być ustawiona na żądaną wartość. Po tym punkcie nie należy ponownie powiększać, w przeciwnym razie proces ustawiania ostrości będzie musiał zostać powtórzony.
Następnie poszukaj gwiazdek na wyświetlaczu. W zależności od ogniskowej gwiazdy mogą być zbyt małe. Jeśli nie widzisz żadnego, użyj powiększenia wyświetlacza. Gdy tylko wydaje Ci się, że widzisz jasny punkt, powiększ widok na żywo (nie za pomocą obiektywu!), Być może nawet do powiększenia 1: 1. Następnie musisz sprawdzić, czy to, co zobaczyłeś, jest gwiazdą, czy tylko jasnym pikselem, znanym również jako gorący piksel. Poruszaj pierścieniem ogniskującym bardzo nieznacznie - tylko trochę w każdym kierunku. Jeśli obramowania nie zmieniają się (stają się rozmazane i mniej rozmyte po zmianie kierunku ustawiania ostrości), zobaczysz gorący piksel. Jeśli miejsce zmienia rozmiar, patrzysz na gwiazdę lub planetę, która jest twoim celem. Osobiście zidentyfikowanie gwiazdy zajmuje mi czasem nawet kilka minut, więc bądź cierpliwy.
Po ustawieniu ostrości musisz ustawić czułość ISO z powrotem na idealną wartość (więcej na ten temat poniżej), biorąc pod uwagę warunki. Postaraj się również zapamiętać położenie pierścienia ostrości (jeśli Twój obiektyw ma skalę) - przyda się przy następnej fotografii nocnej. Uważaj, aby nie obrócić żadnego pierścienia na obiektywie, bo będziesz musiał powtórzyć cały proces.
Kumulacja ostrości może być potrzebna, jeśli twój pierwszy plan jest stosunkowo blisko i jeśli chcesz mieć zarówno ostre próby gwiazd, jak i pierwszy plan. Najpierw wykonaj zdjęcie zogniskowane na pierwszym planie, a następnie wykonaj zdjęcia gwiazd. Zapoznaj się z naszym artykułem na temat uzyskiwania wystarczającej głębi ostrości do fotografii gwiazd, w którym omawiamy ją bardziej szczegółowo.
Jeśli czujesz się onieśmielony rosnącą złożonością procesu, pamiętaj, że ostrość elementu pierwszego planu może być ważniejsza niż ostrość śladów gwiazd (i tak są to „tylko” linie, ponieważ będą mniej ostre, będą „ tylko ”stają się nieco grubsze). Z drugiej strony potrzebujesz tylko jednego ostrego zdjęcia pierwszego planu, a skupienie się na nim jest stosunkowo łatwe nawet w całkowitej ciemności, ponieważ możesz użyć latarki czołowej do rozjaśnienia go podczas ustawiania ostrości.
Wyzwanie 2: ustawienie właściwych wartości ekspozycji
Zacznijmy teraz od łatwiejszego zadania: doboru przysłony. W przeciwieństwie do fotografii Drogi Mlecznej, w której chcesz mieć ostre gwiazdy, ustawienie przysłony nie jest tak istotne. Wybierz dowolną wartość z zakresu od f / 2.8 do f / 5.6, w zależności od tego, jak szybki jest twój obiektyw, jak ostry jest obiektyw, jak bardzo blisko pierwszego planu masz (w takim przypadku zamknięta przysłona pomoże ci zachować wystarczającą głębię ostrości).
Jak długo naświetlanie jest wystarczająco długie?
Ile czasu powinno trwać naświetlanie, jeśli chcesz uzyskać okrągły kształt na obrazie? Intuicja podpowiada nam, że potrzebujemy bardzo długiego czasu otwarcia migawki (czasu, gdy migawka jest otwarta). Teoretycznie, aby uzyskać idealne zdjęcie śladu gwiazd, na którym każda pojedyncza gwiazda zakreśla pełny okrąg, Ziemia musiałaby wykonać pełny obrót podczas ekspozycji. Ale czekaj, pełny obrót ziemi zajmie… tak, to trwa 24 godziny!
Na szczęście nie ma potrzeby tak długo wystawiać.Poza tym ekspozycja nocnego nieba przez 24 godziny jest i tak niemożliwa, chyba że robisz zdjęcia zimą na Arktyce lub Antarktydzie. Ponieważ liczba gwiazd na niebie jest wystarczająco duża, a ich wyimaginowane koliste ścieżki zachodzą na siebie, iluzja kolistych śladów gwiazd pojawi się przy znacznie krótszych ekspozycjach. Mimo to, 60-90 minut to minimalny czas, który polecam, aby uchwycić bardzo wyraźne ślady gwiazd. Jeśli naświetlanie jest dłuższe, koło będzie nieco pełniejsze i pełniejsze, ale dla dobrego wrażenia powinno być dobrze z czymś w zakresie 90-120 minut. Pamiętaj też: im szersza ogniskowa, tym więcej czasu potrzebujesz na złudzenie koliste (i odwrotnie: potrzebujesz relatywnie mniej czasu dla długich ogniskowych).
Łączenie kilku zdjęć a zrobienie jednej bardzo długiej ekspozycji
W przypadku bardzo długich ekspozycji teoretycznie istnieją dwie możliwości: albo jedna bardzo długa ekspozycja, albo wykonanie kilku częściowych ekspozycji, które są później łączone i nakładane w obróbce końcowej (co praktycznie oznacza, że sumujesz czasy każdej pojedynczej ekspozycji) ).
Pojedyncza długa ekspozycja może wydawać się prostsza i być może jest wykonalna w przypadku aparatów na kliszę, ale jest niepraktyczna w przypadku fotografii cyfrowej z kilku powodów. Najpierw wyobraź sobie, że czekasz na jedną ekspozycję przez godzinę i dopiero wtedy zdajesz sobie sprawę, że twoje skupienie lub ekspozycja są nieprawidłowe. Często pierwszy plan (krajobraz) jest bardziej oświetlony niż niebo, nawet jeśli nasze oczy nie rozpoznają go na pierwszy rzut oka. Po bardzo długim naświetleniu może się okazać, że niebo jest dobrze wyeksponowane, ale pierwszy plan jest całkowicie wypalony. Ponadto intensywność oświetlenia jest często nierównomierna (np. Ze względu na ruch uliczny). Pojedynczy przejeżdżający samochód pod koniec godzinnej ekspozycji może zniweczyć cały proces. Frustrujące, prawda? Ale to nie jest nawet główny problem.
W fotografii cyfrowej największym wrogiem jest hałas. Powiedzmy, że prawidłowa ekspozycja dla jednego zdjęcia podczas nowiu księżyca to około 64 minut, f / 5,6 i ISO 100 (co odpowiada 30 sekundom jasności przy f / 2,8 przy ISO 3200). Nawet wtedy nie należy spodziewać się niskiego poziomu hałasu ze względu na podstawowe ISO. Gdy tylko czujnik zostanie odsłonięty dłużej niż kilka minut, zaczyna się silnie przegrzewać. Ciepło prowadzi do fałszywego sygnału, co powoduje szum. Dlatego pojedyncza bardzo długa ekspozycja nie nadaje się do fotografowania gwiazd, pomijając specjalne konfiguracje aparatu z układami chłodzenia.
Dlatego polecam drugą metodę: łączenie krótszych czasów naświetlania. W takim przypadku nie można uzyskać ostatecznego obrazu w aparacie; będziesz musiał przetworzyć zdjęcia i złożyć je (ułożyć) w ostateczny obraz. Chociaż ta metoda zajmuje więcej czasu, pozwala na znacznie większą kontrolę i wykorzystanie dźwigni podczas przetwarzania końcowego. Jako bonus, możesz później użyć pojedynczych klatek do stworzenia filmu (filmu poklatkowego lub animacji GIF).
Teoretycznie liczy się całkowity dodany czas, a nie liczba wykonanych pojedynczych zdjęć. Nie powinno więc mieć znaczenia, czy wykonasz 100 ekspozycji po 30 sekund każda, 50 ekspozycji po 60 sekund, czy 3000 ekspozycji po 1 sekundę każda. Całkowita długość ekspozycji jest identyczna, a powstałe zdjęcie będzie zasadniczo takie samo. Praktycznie jednak sensowne jest zmniejszenie liczby ekspozycji, jeśli to możliwe, ponieważ przedłuża to żywotność aparatu (uruchamianie migawki). Co więcej, zmniejszasz obciążenie komputera na etapie przetwarzania końcowego, wykorzystując mniej zdjęć źródłowych, a także oszczędzasz dużo miejsca na dysku.
Szczegółowe zalecane wartości narażenia
Zalecane ustawienia ekspozycji zależą od tego, czy fotografujesz ciemne niebo bez księżyca, czy też fotografujesz w jaśniejszych warunkach. Oto dokładne wartości, które sugeruję jako praktyczną zasadę na początek:
Ciemne niebo (bez księżyca lub z księżycem do pierwszej kwadry): 30 sekund, f / 2.8, ISO 3200
Jeśli obiektyw nie pozwala na ustawienie przysłony f / 2,8, dostosuj czułość ISO, aby skompensować, na przykład 30 sekund, f / 4 i ISO 6400. Lub, jeśli nie chcesz zwiększać czułości ISO, możesz ją zachować na tym samym poziomie. Niebo będzie mniej kolorowe i ciemniejsze, z mniejszą liczbą widocznych gwiazd, ale nadal można uzyskać dobry obraz.
Niebo oświetlone księżycem w pełni: 30 sekund, f / 2.8, ISO między 100-400
Sytuacja zmienia się wraz z pełnią księżyca, ponieważ natężenie światła na niebie jest o około 4-5 EV jaśniejsze niż niebo z samymi gwiazdami.
Nie myśl jednak o tym za bardzo. Polecam metodę prób i błędów. Upewnij się, że ekspozycja obejmuje wystarczającą liczbę gwiazd, które są dla Ciebie satysfakcjonujące, a Twój pierwszy plan ma odpowiednią jasność - nie prześwietloną ani niedoświetloną. To jest coś, co można dwukrotnie sprawdzić na histogramie, chociaż zauważ, że w nocy jest to normalne, że histogram jest bardzo ciemny.
Jak wykonać sekwencję długich ekspozycji
Istnieją dwie główne metody:
- Po pierwsze, możesz użyć interwałometru, wbudowanego w aparat lub zewnętrznego, aby ustawić serię zdjęć do zrobienia. Wszystko, co musisz zrobić, to ustawić długość ekspozycji na 30 sekund, a następnie wybrać minimalne możliwe opóźnienie - najlepiej jedną sekundę, a nawet 0,5 sekundy. Następnie ustaw całkowitą liczbę ekspozycji, co jest dość łatwe w przypadku ekspozycji półminutowych. Po prostu oblicz, ile minut chcesz nagrać, a następnie pomnóż to przez dwa. Jeśli więc chcesz fotografować przez 90 minut z 30-sekundowymi ekspozycjami, ustaw interwałometr na zrobienie 180 zdjęć. Interwałometr każdego aparatu jest inny (i nie wszystkie aparaty go mają) i przyznaję: wielokrotnie frustrowało mnie ustawienie interwałometru w aparacie Nikon DSLRS (D5300, D7100 i D750). Po trzech nieudanych próbach wybrałem metodę 2:
- Użyj zdalnego wyzwalacza (bezprzewodowego lub przewodowego), który ma blokadę (czyli efekt trwale wciśniętego spustu). Wybierz zdjęcia seryjne w aparacie. Po naciśnięciu spustu migawki na zewnętrznym pilocie i zablokowaniu go, aparat zaczyna robić serię zdjęć z minimalnym opóźnieniem między ekspozycjami. Strzela tak długo, jak długo spust jest wciśnięty i zablokowany. Jeśli go nie wyłączysz, aparat zatrzyma się tylko wtedy, gdy karta jest pełna lub bateria jest wyczerpana, więc pamiętaj o ustawieniu timera w telefonie, który przypomni Ci, kiedy należy ręcznie zatrzymać ekspozycję.
Przetwarzanie końcowe
Teraz, gdy Twoja karta jest wypełniona dziesiątkami, a nawet setkami nocnych zdjęć, nadszedł czas, aby je przetworzyć.
Zalecam używanie oprogramowania, które umożliwia przetwarzanie wsadowe (takiego jak Lightroom, Photoshop, Zoner Studio itd.).
Pierwszym krokiem jest poprawienie pierwszego obrazu w sekwencji. Dostrój temperaturę kolorów, dostosuj cienie i światła itd. Możesz chcieć dodać klarowność lub przeprowadzić również redukcję szumów; to zależy od twojego osobistego gustu. Następnie wybierz wszystkie obrazy i zastosuj te dostosowania jako wsad do każdego zdjęcia. Zwróć uwagę, czy w sekwencji wystąpią jakieś wartości odstające, takie jak zdjęcie, na które wpływają przejeżdżające samochody. Rozważ usunięcie go z reszty grupy.
Następnie weź pod uwagę moc obliczeniową komputera i zastanów się nad planowanym wykorzystaniem końcowego wyniku. Scalenie zestawu takich zdjęć jest bardzo wymagające pod względem pojemności pamięci RAM i mocy obliczeniowej procesora i karty graficznej (a nawet pamięci), szczególnie jeśli używasz do tego oryginalnych zdjęć RAW. Osobiście nie układam edytowanych plików RAW; Eksportuję pliki RAW do JPEG.webp. Mogę nawet zmienić ich rozmiar, jeśli wiem, że nie zamierzam drukować końcowego wyniku, ale używam go tylko w Internecie lub mediach społecznościowych.
W tym momencie musisz ułożyć zdjęcia. Osobiście ładuję wszystkie pliki do Photoshopa w menu Plik> Skrypty> Statystyki. Następnie można powiedzieć programowi Photoshop, aby układał obrazy w stos przy użyciu metody „maksymalnej”. To skutecznie porównuje każde zdjęcie z następnym i zachowuje zmieniające się piksele. Powoduje to wzrost śladów gwiazd.
Jest jednak wada: ta metoda uwydatnia również szum na obrazie (który jest losowy, a zatem zdjęcie różni się od zdjęcia), znacząco uszkadzając pierwszy plan. Z tego powodu polecam ponownie skopiować ułożoną warstwę i zastosować inną metodę układania - średnią lub medianę. Warstwa ta będzie wtedy bardzo czysta, prawie bez szumu, ale także bez gwiazd (lub tylko słabe ślady gwiazd). Następnie możesz połączyć obie warstwy, maskując je lub używając różnych opcji mieszania warstw (takich jak ekran lub nakładka w Photoshopie). Używam zarówno mieszania warstw, jak i maskowania.
Zwróć uwagę, że specjalistyczne oprogramowanie do astrofotografii może poradzić sobie z tym kompromisem, wyodrębniając gwiazdy z obrazu i pracując tylko z jasnymi gwiazdami, aby zmaksymalizować ich smugi i zminimalizować szum. Jednak nawet metoda opisana powyżej może dać obrazy bardzo wysokiej jakości.
Jeśli jesteś zadowolony z efektu końcowego i nie chcesz go później zmieniać, możesz spłaszczyć obraz i uzyskać efekt końcowy. Jeśli chcesz później edytować ułożony obraz, powinieneś zapisać go jako plik TIFF lub PSD (ale w większości przypadków nie jest to zalecane, ponieważ rozmiar pliku będzie ogromny - prawdopodobnie kilka gigabajtów).
Wniosek
W tym artykule starałem się wyjaśnić, jak robić wysokiej jakości zdjęcia śladów gwiazd zarówno w terenie, jak i podczas post-processingu, szczególnie przy użyciu metody układania kilku zdjęć w długim przedziale czasowym. Nawet jeśli proces wydaje się trudny na papierze, jest to coś, co staje się znacznie łatwiejsze dzięki praktyce. Najtrudniejszą częścią jest zaplanowanie kompozycji bez możliwości samodzielnego zobaczenia rotacji gwiazd w terenie, ale z czasem będzie to lepsze w wizualizacji. Podczas gdy ogniskowanie powinno być jak najdokładniejsze, różnice ekspozycji są w porządku, pewne niedokładności można nadrobić później w dalszej obróbce. Ślady gwiazd są bardziej wyrozumiałe niż zdjęcia, na których Droga Mleczna jest tak ostra, jak to tylko możliwe.
Co więcej, nauka fotografii śladów gwiazd jest bardzo szybka. Nie zniechęcaj się, jeśli twoje pierwsze próby nie są jeszcze „gwiezdne”. Dobre wyniki uzyskałem dopiero przy trzeciej lub czwartej próbie. Od tego czasu proces jest bardzo automatyczny.
Mam nadzieję, że zainspiruje Cię do samodzielnego wypróbowania. Uważaj na czyste, ciemne niebo i baw się dobrze, rejestrując hipnotyzującą obfitość jasnych gwiazd we wszechświecie.