Dlaczego Twój aparat widzi rzeczy inaczej niż Ty?

Czy kiedykolwiek widzisz piękną scenę, wyjmujesz aparat, robisz zdjęcie, a potem zastanawiasz się, co poszło nie tak? Dlaczego wyświetlacz na ekranie LCD nie wygląda jak scena przed Tobą?

Czy kiedykolwiek stoisz obok innego fotografa i zastanawiasz się, w jaki sposób zrobili to zdjęcie lepszy niż scena, którą widzisz na własne oczy?

Zrozumienie, w jaki sposób „widzi” aparat, jest kluczem do ustalenia, dlaczego tak się dzieje i co należy zrobić, aby przejąć kontrolę nad aparatem i tworzyć obrazy, które sobie wyobrażasz.

Jeśli już boisz się matematycznych obliczeń, nie martw się! Nie zamierzam zacząć mierzyć gałek ocznych i źrenic i próbować dowiedzieć się, jakiego rodzaju soczewki odpowiadają moim oczom ogniskowa, przysłona i ISO, ani ile megapikseli widzą moje oczy. Nie o to tu chodzi.

Chodzi tylko o to, aby zrozumieć, w jaki sposób aparat działa inaczej niż nasze oczy.

Kiedy „oko” aparatu jest lepsze niż nasze własne

Czasami widać najlepsze obrazy to, czego nie możemy zobaczyć na własne oczy.

Niski poziom oświetlenia

Przy słabym oświetleniu nasze oczy są mniej wrażliwe na kolor niż zwykle. Z drugiej strony czujniki aparatu mają zawsze tę samą czułość. Dlatego zdjęcia zrobione w słabym świetle wydają się mieć więcej kolorów niż to, co pamiętamy.

Kiedy zrobiłem ten obraz władzy ustawodawczej w Victorii w Kolumbii Brytyjskiej, niebo było znacznie ciemniejsze i mniej niebieskie dla moich oczu.

Długie ekspozycje

Im dłużej migawka pozostaje otwarta, tym więcej światła może dostać się do aparatu i trafić w czujnik. Dlatego długie ekspozycje mogą uwydatnić słabe obiekty na niebie, podczas gdy nasze oczy nie dostrzegą żadnych dodatkowych szczegółów, patrząc na coś dłużej.

30-sekundowa ekspozycja na tym zdjęciu, wykonana w Joshua Tree National Park w Kalifornii, wychwyciła więcej gwiazd, niż mogłem zobaczyć gołym okiem.

Długie naświetlenia pozwalają nam również zobaczyć upływ czasu w sposób, którego nie potrafimy oczami.

W Parku Narodowym Guadalupe w Teksasie udało mi się uchwycić ruch gwiazd wokół gwiazdy polarnej Polarnej, pozostawiając migawkę otwartą na 30 minut.

W Fallingwater Cascades wzdłuż Blue Ridge Parkway w Wirginii ruch wody spowodował, że liście klonu zawirowały w kółko. Używając 15-sekundowej ekspozycji, mogłem uchwycić ruch liści.

Krótkie ekspozycje

Z drugiej strony, szybka fotografia może zatrzymać ruch i pozwolić nam zobaczyć coś, co w innym przypadku minęłoby zbyt szybko, aby nasze oczy mogły zachować jakikolwiek szczegół.

Używając czasu otwarcia migawki 1/5000 sekundy, byłem w stanie zamrozić kropelki wody, które wirowały wokół dzioba czapli, gdy łapał rybę.

Głębia pola

Jedną rzeczą, która jest nieco podobna między aparatem a ludzkim okiem, jest przysłona, ale tylko wtedy, gdy trzymasz ją stabilnie. Na przykład, jeśli wpatrujesz się w jedno słowo w środku tego zdania i nie poruszasz oczami, możesz zauważyć, że są tam inne słowa, ale nie są one jasne. Część, na której jest ustawiona ostrość, to tylko środkowa część pola widzenia.

To to samo, co aparat z małą przysłoną. Różnica polega na tym, że w rzeczywistości nie można patrzeć na nieostrą część. Gdy tylko twoje oko przesunie się na nieostre słowa, natychmiast stają się one ostre.

Natomiast jeśli patrzysz na wydruk lub obraz na ekranie, możesz spojrzeć na nieostrą część, czego nie możemy zrobić naszymi oczami. Właśnie dlatego obrazy małej głębi ostrości są dla nas tak interesujące.

Kolor

Większość z nas widzi w kolorze. Inni widzą ograniczone kolory. Ale tak czy inaczej, jesteśmy skazani na to, co mamy. Może dlatego niektórzy lubią lub nie lubią fotografii czarno-białej. Kolor przez długi czas był uważany za ograniczenie w fotografii, a ludzkie oko było oczywiście lepsze. Ale teraz zdjęcia dają nam możliwość spojrzenia na rzeczy w inny sposób.

Skały na plaży w Rebecca Spit, Quadra Island, Kolumbia Brytyjska.

Kiedy ludzkie oko (lub mózg) jest lepsze

Zakres dynamiczny

Jedną rzeczą, o której należy pamiętać, jest to, że kiedy widzimy coś naszymi oczami, zaangażowany jest również nasz mózg. Pomyśl o złudzeniach optycznych, w których dostrzegasz coś, czego w rzeczywistości nie ma.

Kiedy rozglądamy się po scenie, nasze oczy szybko dostosowują się do zmieniającego się światła. Weź na przykład scenę z ciemnymi cieniami i jasnymi światłami. Gdy oko przesuwa się z jednego obszaru do drugiego, szybko się dostosowuje, dzięki czemu nasze oczy przyjmują odpowiednią ilość światła i widzimy szczegóły we wszystkich częściach sceny. Kiedy patrzymy na scenę, wygląda to tak, jakby nasz mózg robił liczne migawki, a to, co postrzegamy, jest połączeniem tych migawek.

Twój aparat tego nie potrafi. Po prostu rejestruje światło, które pada na czujnik przy jednym ustawieniu przysłony. Może mieć tylko jedną ekspozycję dla całej sceny.

To tutaj mieszanie ekspozycji lub fotografia o wysokim zakresie dynamicznym (HDR) może czasami sprawić, że scena będzie wyglądać bardziej jak to, co widzieliśmy w danym momencie.

Z drugiej strony, w zależności od tego, jak łączysz swoje obrazy, zdjęcia HDR mogą pokazywać nam o wiele więcej szczegółów niż to, co widziały nasze oczy, a wtedy nie wyglądają realistycznie. Nie żeby było w tym coś złego! Zależy to od tego, czy chcesz, aby Twoje obrazy były realistyczne, czy nie.

Powyższe zdjęcie przedstawia tę samą scenę wykonaną przy trzech różnych ekspozycjach. Jedna ekspozycja jest przeznaczona dla cieni, druga dla półcieni, a druga dla świateł.