Minimalizm zyskał popularność w Ameryce w latach sześćdziesiątych XX wieku dzięki powiązaniom z tradycyjną japońską kulturą filozofii zen. W odpowiedzi na kaprysy abstrakcyjnego ekspresjonizmu artyści tacy jak Sol LeWitt, Frank Stella i Mark Rothko eksperymentowali z pozbawionymi wyobraźni procesami i obrazami, odsłaniając nagie kości sztuki wizualnej.
Historia minimalistycznego ruchu fotograficznego nie różni się od historii jego współczesnych. Fotografię naukową Bernice Abbott określa się jako wyraźny zwrot w kierunku minimalizmu. Fotografowie tacy jak Robert Adams i Lewis Baltz również wykorzystali techniki redukcjonistyczne, aby zbadać kompozycję w naturalnym i miejskim krajobrazie.
Jak każda sztuka wizualna, minimalizm opiera się na podstawowych elementach projektu; linia, kształt, kolor, tekstura, forma i kompozycja. Zakres interpretacji w obrębie sztuki minimalistycznej jest szeroki, a jej zwolennicy dają różnorodne wyniki i rozumowania. Ogólnie rzecz biorąc, sztukę minimalistyczną można jednak przypuszczać w ramach jednej zasady, starego porzekadła „zachowaj prostotę”.
Upraszczając
W minimalizmie chodzi o to, jak niewiele można powiedzieć bez utraty znaczenia. Fotografia minimalistyczna to świetna okazja, aby spowolnić i przewartościować swój proces fotograficzny. Przed zrobieniem zdjęcia weź głęboki oddech. Pomyśl o swoim pożądanym wyniku. Jak twoja znajomość kompozycji odnosi się do omawianego tematu? Jak chciałbyś podejść do ekspozycji? Minimalizm to proces bardzo medytacyjny, podobny do jogi, ale do fotografii.
Komponowanie minimalistycznej fotografii w miejskim krajobrazie
Często elementy użytkowe, które składają się na krajobraz miejski, są tymi samymi, które służą jako najlepsze minimalistyczne tematy. Minimalistyczne przedstawienia przyrody opierają się na łagodnym przepływie struktur organicznych. Jednak miejska minimalistyczna fotografia czerpie korzyści z odważnych linii starych budynków, świeżych mieszkań i odnowionych parkingów.
Minimalistyczna fotografia zmieszana z kolorem, fakturą i zestawieniem może być jednocześnie subtelna i głośna. Fotografowie minimalizmu wykorzystują mocne, pozbawione elementów z tyłu, aby tworzyć zarówno subtelne, jak i efektowne obrazy. Dlatego postęp w minimalistycznej fotografii często wymaga najpierw zagłębienia się w podstawach kompozycji fotograficznej.
Zasada trójpodziału
Zasada trójpodziału to sztuczka pomagająca określić ogólną kompozycję zdjęcia. Mentalnie podziel obraz równomiernie na trzecie zarówno w poziomie, jak iw pionie. Linie przecinające się wokół środkowego prostokąta wskazują punkty, które przyciągają większość uwagi widza. Odsuwając ważne punkty zdjęcia od środkowego prostokąta, obraz będzie bardziej naturalnie atrakcyjny dla odbiorców.
Fotografia minimalistyczna opiera się w równym stopniu na tym, co zostało zawarte i wykluczone z obrazu. Skomponowanie wizualnie harmonijnego zdjęcia za pomocą narzędzi takich jak zasada trójpodziału maksymalizuje krótki czas, jaki widz musi zająć się fotografią.
Ten obraz jest podzielony na 9 równych prostokątów. Cztery środkowe punkty przecięcia wskazują główne punkty zdjęcia.
Ten obraz jest przykładem zasady trójpodziału w praktyce. Żaden pojedynczy element zdjęcia nie znajduje się bezpośrednio w środku, kierując oko widza wokół obrazu raczej bezpośrednio do środka.
Kolor
Kolor ma język, który określa atmosferę i emocjonalny zakres obrazu. Tam, gdzie tradycyjna czerń i biel podkreślają formę obrazu, dwa lub trzy mocno kontrastujące kolory mogą ożywić elewację miejskiego środowiska.
Bloki kolorów nadają obrazowi witalność i twardość, podczas gdy gradient jest bardziej miękki i bardziej dostosowany. Pastelowe schematy kolorów przedstawione przez wielu współczesnych fotografów minimalistycznych nadają fotografii surrealistyczną, oniryczną jakość, nawiązując jednocześnie do dzieciństwa, odłączenia się i estetyki nowych mediów.
Pojedyncze kolory mogą dodać głębi obrazowi i zwrócić uwagę na szczegóły często pomijane w miejskim krajobrazie.
Linie
Silne linie w minimalistycznej fotografii niosą ze sobą integralność obrazu. Przekazujące głębię i obecność, pogrubione linie wychodzące z obwodu obrazu przyciągają uwagę widza i prowadzą jego oko przez dzieło sztuki. Linie wyznaczają granice różnych ciał w przestrzeni i mogą oznaczać niepokój pod ostrymi kątami lub ciche emocje z organicznymi zmarszczkami.
Poziome linie służą jako urządzenie wskazujące horyzont, perspektywę lub całkowicie zmieniające poczucie przestrzeni widza! Podczas komponowania obrazu śledź wzrokiem każdą linię. Dostosowywanie integralności linii w późniejszym etapie postprodukcji może być niezwykle czasochłonne. A sukces minimalistycznej fotografii mógłby (i prawdopodobnie będzie) liczyć na jej dokładność.
Linie wiodące sięgają obwodu fizycznego zdjęcia i zapewniają widzowi wizualną ścieżkę, którą można podążać do wnętrza obrazu.
Kształt
Kompozycyjne elementy linii i kształtu często krzyżują się na płaszczyźnie wizualnej. Na przykład obwód kształtu można zdefiniować jego zewnętrzną linią, odcinając wnętrze kształtu od tła obrazu.
Ostre, nieorganiczne kształty wywołują niepokój i akcję w obrazie, podczas gdy gładkie, organiczne kształty tworzą scenę spokoju, natury i równości. Środowisko miejskie składa się z niewyczerpanego szeregu ostrych i gładkich linii. Próba połączenia tych dwóch widm tworzy dynamiczne zestawienie projektu i emocji.
Wzór i tekstura
Wzór i tekstura podnoszą obraz ze strony. Tekstura to fizyczność obrazu, która angażuje widza, odwołując się do jej zmysłu dotyku. Wzór, często w połączeniu z fakturą, dodaje szczegółom fotografii, ukazując piękno powtarzalności w inny sposób niezauważonej tematyki.
Minimalizm i wzór mogą łączyć się, aby podkreślić rozmiar i liczbę, zapewniając uczucie przeciążenia sensorycznego po prostu przez powtórzenie jednego projektu. W przypadku ograniczenia do skoncentrowanych obszarów obrazu wzór może służyć jako zakłócenie pozostałego krajobrazu lub kontrast w celu podkreślenia negatywnej przestrzeni.
Obrazy teksturalne często przedstawiają zużycie środowiska miejskiego z zachwycająco zawiłymi szczegółami.
Negatywna przestrzeń
Negatywna przestrzeń jest tym, czym jest nie tam, co może być trochę zagmatwane. Daje obrazowi przestrzeń do oddychania. Pozwala to na istnienie bezpośredniego tematu z niewielkim lub żadnym ingerencją w inne miejsce kadru.
Na przykład obraz pojedynczej chmury otoczonej błękitnym niebem ani nie wtrąca się, ani nie odwraca uwagi od drugiego, ale mimo to oba mają znaczenie. Ostry kontrast między pustymi i przepełnionymi środowiskami oznacza, że miejskie krajobrazy świetnie nadają się do włączania negatywnej przestrzeni do minimalistycznej fotografii.
Geometryczny wzór po prawej stronie tego obrazu jest przesunięty przez ujemną przestrzeń po lewej stronie. Relacja równoważy ogólny obraz i wzmacnia odważną żółtą smugę na środku.
Wniosek
W ostatnich latach minimalizm znacznie się odrodził, zwłaszcza w projektowaniu wnętrz i fotografii. Bogactwo usług kuratorskich online oznacza, że tagi takie jak #minimal i #minimal_perfection z każdą sekundą odkrywają świeże, redukcjonistyczne obrazy. Chociaż przytłaczająca ilość obrazów może wydawać się sprzeczna z samymi zasadami minimalizmu, ewolucja współczesnego krajobrazu wciąż stwarza bogactwo okazji dla artystów fotografów, którzy chcą rozwinąć lub doskonalić swoje umiejętności w zakresie kompozycji.
Jak wykorzystujesz minimalistyczną fotografię do swoich obrazów? Udostępnij w komentarzach poniżej.