Jednym z największych wyzwań stojących przed fotografami zajmującymi się makrofotografią jest wyostrzenie obiektu. Nie tylko trafienie w idealny punkt skupienia jest ćwiczeniem z frustracji, ale często nie masz wystarczającej koncentracji. W przeciwieństwie do fotografa krajobrazu, który może ustawić przysłonę na F / 22 i być szczęśliwy, fotograf makro prawdopodobnie zostanie nagrodzony rozmazanymi obrazami - a nawet jeśli są ostre, ostrość nadal nie będzie magicznie rozszerzać się od krawędzi do krawędzi. Najlepszym rozwiązaniem jest użycie techniki zwanej „układaniem ostrości”, która polega na połączeniu wielu klatek w celu zwiększenia obszaru obrazu, który jest ostry.
Układanie ostrości wymaga fotografowania obiektu w każdym możliwym punkcie ostrości, który ma być ostry, a następnie łączenia tych zdjęć w jeden obraz, na którym wszystko ma szczegóły. Istnieją narzędzia do osiągnięcia tego celu - dedykowane akcesoria do statywów zwane „szynami ostrości” oraz dedykowane oprogramowanie do łączenia obrazów (dwa z nich to Helicon Focus i Serene Stacker, których używałem wcześniej). W tym artykule wyjaśnijmy, co już masz: statyw nie jest wymagany, będziemy używać Lightroom i Photoshopa.
pyłek wewnątrz kwiatu. Każde ziarno pyłku ma 70 mikronów długości, a obraz jest tworzony przy użyciu 16 oddzielnych ramek dla zwiększenia ostrości
Strzelanie:
Istnieje kilka wskazówek, jak zacząć robić zdjęcia z ręki, które mają być ustawiane na stosie ostrości. Po pierwsze, ustaw obiektyw aparatu na ręczne ustawianie ostrości i pozostaw pierścień ostrości ustawiony na najbliższy punkt ostrości. W przypadku dedykowanego obiektywu makro oznaczałoby to generalnie powiększenie 1: 1 Lifesize. Od tego momentu nie będziesz zmieniać ostrości przez obiektyw, ale raczej przesuwać cały aparat do przodu lub do tyłu, aby ustawić ostrość na obiekcie.
Będziesz także potrzebował aparatu do zdjęć seryjnych. Będziemy oddawać jak najwięcej ujęć obiektu tak szybko, jak to możliwe.
Używanie lampy błyskowej jest dobrym pomysłem, ponieważ pozwala to zachować krótszy czas otwarcia migawki i zapewnić, że wszystkie powstałe obrazy są wolne od rozmycia ruchu (zarówno z aparatu, jak i obiektu).
Po znalezieniu obiektu najważniejszym elementem fotografowania jest przesuwanie aparatu tylko do przodu i do tyłu. Każde większe przesunięcie na boki, w górę iw dół spowoduje zmianę perspektywy, co znacznie utrudni ustawianie ostrości. To wymaga praktyki, ale stwierdzam, że jeśli pewnie trzymasz koniec soczewki i znajdziesz coś, czym możesz się oprzeć, wyniki są lepsze.
kropelki wody załamujące obraz kwiatu na pajęczynie. Aby wyostrzyć cały obraz, wykorzystano 20 oddzielnych klatek
Jeśli trzymasz zewnętrzną lampę błyskową, trzymanie końca obiektywu i aparatu wydaje się zniechęcające - tak jest. Samo zrobienie tego nie jest niemożliwe, ale łatwiej ci będzie, jeśli asystent trzyma lampę błyskową lub używa lampy pierścieniowej, aby uprościć równanie.
Wystrzel i zrób znacznie więcej zdjęć, niż myślisz, że potrzebujesz. Przesuwaj aparat do przodu i do tyłu przez pole ostrości i drastycznie przewyższaj. Podczas łączenia makro płatka śniegu mogę użyć 40 klatek, ale zrobię 200. Jest to konieczne, ponieważ fotografujesz w niekontrolowanych odstępach czasu i możesz przegapić jedno miejsce.
Począwszy od Lightroom:
Po zaimportowaniu obrazów do Lightroom musisz zacząć wybierać obraz z każdego punktu ostrości. Oczyść swój świat z rozpraszania uwagi, ponieważ będziesz musiał zanotować w pamięci, które obszary uwagi zostały już wybrane, a które nadal musisz znaleźć, przeglądając obrazy. Oznaczam obrazy, których potrzebuję, flagą „wybierz” (klawisz P) i przechodzę do wyszukiwania następnej brakującej klatki.
Kiedy myślę, że znalazłem wszystkie moje punkty skupienia, zazwyczaj wybieram klatkę centralną i wprowadzam wszelkie globalne poprawki, które chcę wprowadzić do danych RAW. Korekta ekspozycji, redukcja szumów, korekcja balansu bieli itp. Kiedy jestem zadowolony z ogólnego wyglądu, klikam obraz prawym przyciskiem myszy i wybieram „Opracuj ustawienia> Ustawienia kopiowania”. Upewnij się, że wprowadzone zmiany są zaznaczone i skopiuj.
Musisz teraz przefiltrować obrazy, aby zobaczyć tylko „wybory”. W tym celu należy wybrać opcję „oflagowane” z listy rozwijanej filtru w prawym dolnym rogu nad taśmą filmową. Teraz możesz zaznaczyć wszystkie swoje oflagowane obrazy, kliknąć prawym przyciskiem myszy jedną z miniatur i wybrać „Ustawienia programowania> Wklej ustawienia”. Spowoduje to zastosowanie zmian wprowadzonych do każdej klatki.
Mając zaznaczone wszystkie obrazy, kliknij ponownie prawym przyciskiem myszy jedną z miniatur i wybierz „Edytuj w> Otwórz jako warstwy w Photoshopie…”, a Photoshop przejmie kolejną część procesu.
Przechodzenie do Photoshopa:
Po załadowaniu wszystkich warstw zaznacz je wszystkie na palecie warstw, a następnie z górnego menu wybierz „Edycja> Auto-wyrównanie warstw…”. Spowoduje to pobranie wszystkich zdjęć i dostosowanie do niewielkich przesunięć poziomych, pionowych i obrotowych, które wystąpiły podczas robienia zdjęć. Photoshop wykonuje całkiem niezłą robotę i ponownie wyrównuje obrazy, o ile nie oddalasz się zbytnio od perspektywy.
W tym momencie zamierzamy założyć, że przegapiłeś co najmniej jedną sekcję skupienia na swoim obrazie i musimy dowiedzieć się, jakie są brakujące elementy układanki. Z tego samego menu, w którym wszystkie warstwy są nadal zaznaczone, wybierz „Edycja> Automatyczne mieszanie warstw…”. W wyświetlonym oknie dialogowym upewnij się, że wybrana jest opcja „Stosuj obrazy” i „Płynne tony i kolory”. Kliknij OK, a algorytm układania rozpocznie pracę łącząc obrazy. Twoja szczęka może opaść w tym momencie, gdy zobaczysz połączony obraz. Jednak powiększ i przyjrzyj się uważnie, a prawdopodobnie zobaczysz coś podobnego do tego:
Jedna część płatka śniegu jest wyraźnie nieostra, tak jakby jeden „skrawek” ostrości został pominięty, gdy początkowo wybierałem za pomocą klatek. W tym momencie wracam do Lightroom i znajduję brakujące klatki, wklejam do nich ustawienia dopasowania i oznaczam je jako „wybór”. Zaznacz ponownie wszystkie obrazy, w tym brakujące elementy, i ponownie wybierz „Edytuj w> Otwórz jako warstwy w programie Photoshop…”. Teraz mamy wszystkie nasze elementy do pracy!
porównaj z powyższym obrazkiem - ten jest dokładnie brakującym elementem układanki
Wróć do programu Photoshop i wykonaj ten sam proces, co poprzednio, zaznaczając wszystkie warstwy i wybierając opcję „Edycja> Automatyczne wyrównywanie warstw…”. Po zakończeniu dodajemy krok przed mieszaniem. Narzędzie do automatycznego mieszania w Photoshopie działa dobrze, ale popełnia różnego rodzaju błędy. Będziemy musieli to naprawić ręcznie, więc po wyrównaniu, ale przed połączeniem, należy kliknąć prawym przyciskiem myszy stos warstw i wybrać „Duplikuj warstwy” (skrót klawiszowy to CTRL + J).
Teraz, mając zaznaczony jeden „zestaw” warstw (powinien być zaznaczony domyślnie), wybierz „Edycja> Automatyczne mieszanie warstw…” i upewnij się, że okno dialogowe jest ustawione tak jak poprzednio. Jeśli komputer ma ograniczoną pamięć RAM i moc procesora, może to zająć bardzo dużo czasu, jeśli masz otwartych wiele ramek. W przypadku obrazu, nad którym pracuję, ostatecznie użyłem 46 klatek, co oznacza, że Photoshop ma teraz w sumie otwarte 92 warstwy, z których każda zawiera obraz 18 MP, i prosimy o pobranie połowy z nich i obliczenie bardzo ciężkiej matematyki . Jeśli jeszcze nie jadłeś obiadu, zrób kanapkę. Oto, co otrzymujemy po zakończeniu procesu:
obraz również przycięty do kwadratu
Udoskonalanie wyników:
Obraz jest coraz bliżej, ale jeśli powiększysz, zobaczysz różnego rodzaju „defekty”. Sprawdź, czy możesz je dostrzec tutaj:
Tła czasami pojawiają się dziwnie, ostre krawędzie na różnych głębokościach stają się rozmyte i pojawiają się drobne problemy z wyrównaniem. Musimy to naprawić, maskując odpowiednie piksele z oryginalnego zestawu.
Pierwszy krok: połącz aktualny mieszany stos razem (skrót klawiszowy CTRL + E). Teraz weźmiesz tę ułożoną warstwę i przeciągniesz jej położenie w dół na sam dół kolejności warstw, pod wszystkie niepołączone obrazy. Będziesz wtedy musiał wyłączyć widoczność wszystkich warstw, które nie zostały ułożone w stos, klikając ikonę oka po lewej stronie miniatury warstwy.
Teraz zaczyna się zabawa. Utwórz maskę warstwy na warstwie bezpośrednio nad „gotową” warstwą i zaprzyjaźnij się za pomocą odwróconego skrótu klawiaturowego (CTRL + I). Będziesz odbijał się tam iz powrotem za pomocą polecenia odwrócenia na masce warstwy i patrzył na obszar, na którym ta konkretna warstwa jest aktywna. Będziesz przełączać się w tę iz powrotem, aż zauważysz obszar, który wygląda lepiej na warstwie oryginalnej niż na warstwie „wykończonej”, i za pomocą narzędzia Pędzel zamaskuj odpowiednie piksele, aby naprawić błąd.
Zrób to dla wszystkich warstw i spodziewaj się, że zajmie to trochę czasu. Porównajmy powyższe błędy z dopracowanymi wynikami:
Przyjrzyj się uważnie, a zobaczysz wiele „poprawek” zastosowanych tylko do tej małej części obrazu. Proces może zająć wiele godzin, w zależności od liczby warstw, liczby błędów i tego, jak bardzo jesteś perfekcjonistą.
W przypadku płatka śniegu fotografowanego na czarnej rękawiczce chcę usunąć jak najwięcej włókien z gotowego wyniku. Osiąga się to w dużej mierze w opisanych powyżej poprawkach, poprzez wybranie warstwy, która ma najbardziej wysuniętą ostrość i maskowanie jej tła w ukończonym obrazie:
W tym momencie wracasz do standardowej pracy w Photoshopie. Użyj narzędzi do klonowania, aby wyczyścić wszystko, czego jeszcze nie naprawiłeś, i dostosuj obraz do swoich upodobań. W przypadku większości obiektów makro można także obrócić lub odwrócić obraz, aby uzyskać najlepszą kompozycję. Owad wygląda idealnie naturalnie do góry nogami i do tyłu - jeśli pomaga w kompozycji, nie bój się bawić!
W przypadku przeciętnego obrazu płatka śniegu trwa 3-4 godziny od początku do końca, obejmujący zazwyczaj 30–50 klatek. W zależności od tematu i poziomu powiększenia, z którym pracujesz, możesz potrzebować tylko 6 klatek. Jednak proces pozostaje ten sam:
Księga płatka śniegu
Jeśli powyższy samouczek Cię interesuje, zostanie szczegółowo opisany w mojej nadchodzącej książce „Sky Crystals: Unraveling the Mysteries of Snowflakes”. Książka jest obecnie dostępna w przedsprzedaży i ma się ukazać w październiku 2013 r. Wesprzyj projekt książki!
Książka będzie miała 300 stron, w twardej oprawie i będzie zawierała szczegóły dotyczące wszystkich technik fotograficznych, nauk ścisłych i fizyki, a nawet psychologii i filozofii, dlaczego uważamy płatki śniegu za piękne.
Zobacz więcej prac Dons na http://www.donkom.ca/